برای اینکه شاهنامه حفظ شود و آنگونه که شایسته این اثر است با آن برخورد شود باید سازمانی بر کارهای تحقیقاتی که بر روی این اثر صورت می‌گیرد، نظارت کند تا هر کسی که در این زمینه اطلاع کافی ندارد، داعیه‌دار شاهنامه شناسی نباشد، «راز ماندگاری شاهنامه» در ارایه بهترین و ویراسته‌ترین نسخه این اثر گرانقدر به مخاطبان است.
با این همه در طول سالهای اخیر عده‌ای که هیچ اطلاعی در زمینه شاهنامه شناسی ندارند، دست به تصحیح نسخه‌های شاهنامه زده‌اند، چندی وقت پیش دیدم که نویسنده «کلیدر» از روی نسخه چاپ مسکو، اثری دو جلدی را اریه داده است که به نظرم این کار اصلا حرفه‌ای نیست، چرا که نمی‌شود با چند ماه مطالعه ناقص، نسخه‌ای را تصحیح کرد و به نام خود بیرون داد.
هر کسی که کلیدر نوشت که حتما نباید شاهنامه‌پژوه نیز باشد. شاید کمتر کسی بداند که بر روی نسخه شاهنامه چاپ مسکو چقدر کار صورت گرفته است در واقع این اثر حاصل تلاش جمعی 80 نفره در طول 30 سال است و با هزینه 30 میلیون روبل پس چگونه می‌شود که این اثر ظرف دو سه ماه یا حتی یک سال توسط کسی مجددا تصحیح شود؟!
نمونه دیگر از این کارها اثر آقای جنیدی است که توسط بنیاد شاهنامه چاپ شده است، کاری کاملا غیر دانشگاهی که شاید دو ماهی هم بیشتر زمان نبرده باشد با این وجود برخی مدعی می‌شوند این اثر باید کتاب برگزیده هزاره سال فردوسی باشد که البته در مجله کتاب ماه به این مسئله پاسخ دادم و به گمانم این کارهای ضعیف اعتبار تحقیق و پژوهش در زمینه شاهنامه پژوهی و نسخه شناسی را در ایران زیر سوال می‌برد. در مجموع شاهنامه چاپ مسکو، نسخه خوبی است اما ایراداتی دارد ولی بهترین نسخه شاهنامه، نسخه فلورانس است که متاسفانه قسمتی از این نسخه موجود نیست.
اگرچه نسخه‌ای که دکتر خالقی مطلق روی آن کار کرده نسخه خوبی است اما همان ایرادهای نسخه چاپ مسکو را دارد چرا خالقی مطلق از روی 45 نسخه 13 نسخه را برگزیده و نسخه چاپ مسکو را نسخه اصل خودش قرار داده است؟ این ها البته به ضعف نظام آموزشی ما و بی‌توجهی آموزش عالی به ادبیات کهن برمی‌گردد، متاسفانه ما استاد خوب در دانشگاه‌ها کم داریم این کمبود در دروسی مثل ادبیات کهن با وجود چهره هایی چون حافظ و سعدی نیز وجود دارد که تنها راه حل آن هم تربیت اساتید خبره در این زمینه است.
متاسفانه این روزها معلومات و تلاش افراد در حوزه‌های مختلف علمی کم شده است و افراد بیشتر از آنکه معلومات داشته باشند، هوس علمی دارند و دیگر افرادی مانند «دکتر احمد تفضلی» خیلی کم است اما اگر بخواهیم شاهنامه به جایی که شایسته فرهنگ و ادبیات ما است، برسد باید افردای با معلومات بالا مانند دکتر اسلامی ندوشن و ابوالقاسمی را دور هم جمع کنیم و به صورت منسجم زیر نظر یک سازمان متمرکز در این زمینه به تحقیق و پژوهش بپردازیم.
ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
سرودهاي زرتشتلینک دوستان
آرشیو
پیوندهای روزانه
آمار سایت